¹ Potem po wielu dniách, miánowićie po onym roku trzećim, ſtáło śię ſłowo Páńſkie do Elijászá, mowiąc: Idź, ukáż śię Achábowi; bo ſpuszcżę deszcż ná źiemię. ² Szedł tedy Elijász, áby śię ukázał Achábowi; á był głod gwáłtowny w Sámáryi. ³ Y záwołał Acháb Abdyjászá, ktory był ſpráwcą domu jego. (A Abdyjász śię bárzo Páná bał; ⁴ Bo gdy mordowáłá Jezábel proroki Páńſkie, tedy wźiął Abdyjász ſto prorokow, y ſkrył ich po pięćdźieśiąt do jáſkini, y żywił je chlebem y wodą.) ⁵ Y rzekł Acháb do Abdyjászá: Idź przez źiemię do wszyſtkich źrodeł wod, y do wszyſtkich potokow, ázá gdźie znájdźiemy tráwę, żebyſmy żywo záchowáli konie y muły, y żebyſmy nie zgubili bydłá. ⁶ Y rozdźielili ſobie źiemię, ktorą przejść mieli. Acháb ſám szedł jedną drogą, Abdyjász też szedł drugą drogą oſobno. ⁷ A gdy Abdyjász był w drodze, oto śię z nim Elijász ſpotkał, ktory gdy go poznał, upádł ná oblicże ſwoje, y rzekł: A tyżeś jeſt pán moj Elijász? ⁸ Y odpowiedźiał mu: Jam jeſt. Idź, powiedz pánu twemu: Oto Elijász tu jeſt. ⁹ Do ktorego on rzekł: Cożem zgrzeszył, iż wydáwász ſługę twego w ręce Achábowe, áby mię zábił? ¹⁰ Jáko żywy Pán, Bog twoj, że niemász narodu, y kroleſtwá, gdźieby nie poſłał Pán moj, áby ćię szukáno; á gdy powiedźiáno, iż ćię niemász, tedy obowiązał przyśięgą kroleſtwá y narody, jáko ćię ználeść nie mogą. ¹¹ A ty mi teraz mowisz: Idź, á powiedz pánu twemu: Oto Elijász. ¹² Y ſtáłoby śię, gdybym ja odszedł od ćiebie, żeby ćię Duch Páńſki zánioſł, gdźiebym nie wiedźiał; á ja szedszy opowiedźiáłbym Achábowi, á gdyby ćię nie ználázł, zábiłby mię; á ſługá twoj boi śię Páná od dźiećińſtwá ſwego. ¹³ Azaż nie powiedźiáno pánu memu, com ucżynił, gdy mordowáłá Jezábel proroki Páńſkie? żem ſkrył z prorokow Páńſkich ſto mężow, po pięćdźieśiąt mężow w jáſkini, y żywiłem je chlebem y wodą? ¹⁴ A ty teraz mowisz: Idź, powiedz pánu twemu: Oto Elijász; y zábije mię. ¹⁵ Y odpowiedźiał Elijász: Jáko żywy Pán zaſtępow, przed ktorego oblicżnośćią ſtoję, że mu śię dźiś ukáżę. ¹⁶ A ták szedł Abdyjász przećiw Achábowi, y oznájmił mu to. Przetoż szedł Acháb przećiw Elijászowi. ¹⁷ A ujrzáwszy Acháb Elijászá, rzekł Acháb do niego: Azaż nie ty jeſteś, ktory cżynisz zámięszánie w Izráelu? ¹⁸ Ná co mu odpowiedźiał: Nie jáć cżynię zámięszánie w Izráelu, ále ty y dom ojcá twego, gdyż opuśćiwszy rozkázánia Páńſkie náśládujećie Báálow. ¹⁹ Przetoż teraz poślij, á zbierz do mnie wszyſtkiego Izráelá ná gorę Kármel, y prorokow Báálowych cżtery ſtá y pięćdźieśiąt, przytem prorokow gájowych cżtery ſtá, ktorzy jádáją z ſtołu Jezábeli. ²⁰ Poſłał tedy Acháb do wszyſtkich ſynow Izráelſkich, y zebrał te proroki ná gorę Kármel. ²¹ A przyſtąpiwszy Elijász do wszyſtkiego ludu, rzekł: Y długoż będźiećie chrámáć ná obie ſtrony? Jeſli Pán jeſt Bogiem, idźćież zá nim; á jeſli Báál, idźćież zá nim. Y nie odpowiedźiał mu lud y ſłowá. ²² Tedy rzekł Elijász do ludu: Jam tylko ſám zoſtał prorok Páńſki; á prorokow Báálowych cżtery ſtá y pięćdźieśiąt mężow. ²³ Niech nam dádzą dwu ćielcow, á niech ſobie obiorą ćielcá jednego, á porąbią go ná sztuki, y włożą ná drwá; ále ogniá niech nie podkłádáją: ja też przygotuję drugiego ćielcá, ktorego włożę ná drwá, á ogniá nie podłożę. ²⁴ Potem wzywájćie imienia bogow wászych, á ja będę wzywał imienia Páńſkiego, á Bog, ktory śię ozwie przez ogień, ten niech będźie Bogiem. Ná co odpowiádájąc wszyſtek lud rzekł: Dobrześ powiedźiał. ²⁵ Y rzekł Elijász do prorokow Báálowych: Obierzćie ſobie ćielcá jednego, á zgotujćie go pierwej, bo was jeſt więcey; wzywájćież imienia bogow wászych, ále ogniá nie podkłádájćie. ²⁶ A ták wźięli ćielcá, ktorego im dał, á zgotowáwszy wzywáli imienia Báálowego od poránku áż do południá, mowiąc: O Báálu, wyſłucháj nas! Ale nie było głoſu, áni ktoby odpowiedźiał. Y ſkákáli koło ołtárzá, ktory byli ucżynili. ²⁷ A gdy było południe, náśmiewał śię z nich Elijász, mowiąc: Wołájćie większym głoſem, ponieważ jeſt bog; tylko że śię álbo zámyślił, álbo jeſt zábáwny, álbo też jeſt w drodze; álbo też śpi, ázá ocući. ²⁸ A ták wołáli głoſem wielkim, y rzezáli śię według zwycżáju ſwego nożámi y włocżenkámi, áż śię krwią oblewáli. ²⁹ Y ſtáło śię, gdy minęło południe, że prorokowáli áż do cżáſu ofiárowánia ofiáry śniedney; ále nie było głoſu, áni ktoby odpowiedźiał, áni ktoby wyſłuchał. ³⁰ Zátem rzekł Elijász do wszyſtkiego ludu: Przyſtąpćie do mnie. Y przyſtąpił wszyſtek lud do niego. Tedy nápráwił ołtárz Páńſki, ktory był rozwálony. ³¹ Abowiem wźiął Elijász dwánaśćie kámieni; (według licżby pokolenia ſynow Jákobowych, do ktorego śię ſtáło ſłowo Páńſkie, mowiąc: Izráel będźie imię twoje.) ³² Y zbudował z tego kámieniá ołtárz w imię Páńſkie, á ucżynił około ołtárzá szeroki row, coby mogł dwie miáry zbożá wyśiáć. ³³ Potem ułożył drwá, y ná sztuki porąbał ćielcá, y kłádł go ná drwá. ³⁴ Y rzekł: Nápełnijćie cżtery wiádrá wodą, á wylijćie ná cáłopálenie y ná drwá. Rzekł nádto: Powtorzćie, y powtorzyli; rzekł jeszcże: Ucżyńćie po trzećie, y ucżynili po trzećie, ³⁵ Ták że płynęły wody około ołtárzá, áż y row był nápełniony wodą. ³⁶ Y ſtáło śię, gdy był cżás ſpráwowánia ofiáry śniedney, przyſtąpił Elijász prorok, y rzekł: Pánie, Boże Abráhámá, Izááká, y Izráelá! dźiś niech poznáją, żeś ty jeſt Bogiem w Izráelu, á jam ſługá twoj, á żem według ſłowá twego ucżynił to wszyſtko. ³⁷ Wyſłucháj mię Pánie, wyſłucháj mię, áby poznał ten lud, żeś ty Pánie jeſt Bogiem, gdybyś záś náwroćił ſercá ich. ³⁸ Tedy ſpádł ogień Páńſki, y pożárł cáłopálenie, y drwá, y kámienie, y proch; á wodę, ktora byłá w rowie, wyſuszył. ³⁹ Co gdy ujrzał wszyſtek lud, upádli ná oblicże ſwe, y rzekli: Pán jeſt Bogiem, Pánći jeſt Bogiem. ⁴⁰ Tedy rzekł Elijász do nich: Pojmájćie proroki Báálowe, á żáden niech z nich nie uchodźi. Y pojmáno je. A ták odwiodł je Elijász do potoku Cyſon, y támże je pobił. ⁴¹ Potem rzekł Elijász do Achábá: Idź, jedz, á pij; ábowiem oto szum dżdżu wielkiego. ⁴² Tedy szedł Acháb, áby jádł y pił; á Elijász wſtąpił ná wierzch Kármelu, y położył śię ná źiemię, á włożył twárz ſwoję miedzy koláná ſwoje. ⁴³ Potem rzekł do ſługi ſwego: Idź teraz, á ſpojrzyj ku morzu. Ktory poszedł, á ſpojrzáwszy rzekł: Niemász nic. Záśię rzekł: Idź, á wrácáj śię po śiedm kroć. ⁴⁴ A zá śiodmym rázem rzekł: Oto obłok máły jáko dłoń cżłowiecżá wyſtępuje z morzá. Tedy on rzekł: Idź, á powiedz Achábowi: Záprzęgáj, á ujeżdżáj, áby ćię deszcż nie záſtał. ⁴⁵ Y ſtáło śię miedzy tym, że śię niebioſá obłokámi y wiátrem záćmiły, ſkąd był deszcż wielki. A ták wśiádszy Acháb, jechał do Jezreelá. ⁴⁶ A ręká Páńſka byłá nád Elijászem; y przepáſał biodrá ſwe, y bieżał przed Achábem, áż przyszedł do Jezreelá.