¹ Przecżże śię pogánie buntują ? á narodowie przemyśláją prożne rzecży? ² Zchodzą śię Krolowie źiemſcy: á Kśiążętá rádzą ſpołem przećiwko PÁNU, y przećiw pomázáńcowi jego, mowiąc; ³ Potárgájmy zwiąſki ich: á odrzućmy od śiebie powrozy ich. ⁴ Ale ten ktory mieszka w niebie, śmieje śię; PÁN szydźi z nich. ⁵ Tedy będźie mowił do nich w popędliwośći ſwojey: á w gniewie ſwoim przeſtrászy je, ⁶ Mowiąc: Jamći poſtánowił krolá mojego nád Syonem, gorą świętą moją. ⁷ Opowiem ten dekret; PÁN rzekł do mnie: Syn moj jeſteś ty, jam ćiebie dźiś ſpłodźił. ⁸ Żądáj odemnie, á damći narody dźiedźictwo twoje; á ośiádłość twoję, gránice źiemię. ⁹ Potrzesz je laſką żelázną: á jáko nacżynie zduńſkie pokruszysz je. ¹⁰ Terazże tedy zrozumiejćie Krolowie: náucżćie śię ſędźiowie źiemie. ¹¹ Służćie PÁNU w bojáźni: á rozrádujćie śię zedrżeniem. ¹² Pocáłujćie Syná, by śię ſnadź nie rozgniewał, y zginęlibyśćie w drodze, gdyby śię namniey zápaliłá popędliwość jego. Błogoſłáwieni wszyſcy ktorzy w nim ufáją.