¹ Kto mi to da, áby głowá mojá wodą byłá, á ocży moje źrodłem łez, ábym we dnie y w nocy płákał pomordowánych corki ludu mego! ² Ktoż mi da ná puszcży goſpodę podrożnych, ábym opuśćił lud moj, y odszedł od nich? bo wszyſcy ſą cudzołożnicy, zgrájá przeſtępnikow; ³ Y náćiągáją języká ſwego do kłámſtwá jáko łuku ſwego, zmocnili śię ná źiemi, ále nie ku práwdźie; bo ze złego w złe poſtępują, á mnie nie znáją, mowi Pán. ⁴ Káżdy niech śię ſtrzeże bliźniego ſwego, á nie káżdemu brátu dowierzá; bo káżdy brát jeſt ná tym jákoby podszedł, á káżdy bliźni zdrádliwie poſtępuje. ⁵ Káżdy też bliźniego ſwego oszukuje, á prawdy nie mowi; náucżá języká ſwego mowić kłámſtwo, źle cżyniąc uſtáwáją. ⁶ Mieszkánie twoje, o proroku! jeſt w pośrzodku ludu zdrádliwego; dla zdrád nie chcą mię poznáć, mowi Pán. ⁷ A przetoż ták mowi Pán zaſtępow: Oto Ja płáwiąc ich probowáłem ich; jákoż śię tedy już mam obchodźić z corką ludu mego? ⁸ Strzáłą śmiertelną jeſt język ich, zdrádę mowi; uſty ſwemi o pokoju z przyjáćielem ſwym mowi, ále w ſercu ſwem zákłádá nań śidłá ſwoje. ⁹ Izali dla tego nie náwiedzę ich? mowi Pán; izali nád národem tákowym nie pomśći śię duszá mojá? ¹⁰ Dla tych gor udám śię ná płácż y ná nárzekánie, y dla páſtwiſk, ktore ſą ná puszcży, ná kwilenie; bo ſpálone będą, ták, że nie będźie, ktoby je przechodźił, áni tám głoſu bydlęćiá ſłycháć będźie; ptáſtwo niebieſkie y bydlętá rozbieżą śię y odejdą. ¹¹ Y obrocę Jeruzálem w gromády rumu, w mieszkánie ſmokow; á miáſtá Judzkie obrocę w puſtynię, ták, iż nie będźie obywátelá. ¹² Ktoż jeſt ták mądry, coby to wyrozumiał? á do kogo mowiły uſtá Páńſkie, coby to oznájmił, dlácżego zginąć ma tá źiemiá, y wypáloná być ma jáko puſtyniá, ták áby nie było, ktoby ją przeszedł? ¹³ Bo Pán mowi: Iż opuśćili zakon moj, ktorym im przedłożył, á nie ſłucháli głoſu mojego, áni chodźili zá nim; ¹⁴ Ale chodźili zá uporem ſercá ſwego y zá Báálem, cżego ich náucżyli ojcowie ich. ¹⁵ Dla tego ták mowi Pán zaſtępow, Bog Izráelſki: Oto Ja nákármię ich, to jeſt lud ten, piołunem, á nápoję ich wodą żołći. ¹⁶ Abowiem rozproszę ich miedzy narody, ktorych nie ználi oni y ojcowie ich, y poślę zá nimi miecż, áż ich do końcá wygłádzę. ¹⁷ Ták mowi Pán zaſtępow: Uwáżćie to, á przyzowćie nárzekájących niewiáſt, niech przyjdą, á do tych, ktore ſą w tym wyćwicżone, poślijćie, áby przyszły; ¹⁸ Niech śię poſpieszą, á niech ucżynią nád námi nárzekánie, áby ocży násze łzy wylewáły, á powieki násze opływáły wodą. ¹⁹ Głos zájiſte nárzekánia ſłyszeć z Syonu: O jákośmy ſpuſtoszeni! bárdzośmy zelżeni; bośmy ſtráćili źiemię, bo rozrzucone ſą przybytki násze. ²⁰ Owszem, ſłuchájćie niewiáſty! ſłowá Páńſkiego, á niech przyjmie ucho wásze wyrok uſt jego, ábyśćie ucżyły corek ſwojich lámentu, á káżda z was towárzyszkę ſwoję nárzekánia; ²¹ Bo wlázłá śmierć oknámi nászemi, weszłá ná páłáce násze, áby wytráćiłá dźieći z rynku, á młodźieńce z ulic. ²² (Mow y to: Ták mowi Pán:) Y pádły trupy ludzkie jáko gnoj po polu, á jáko ſnopy zá żeńcámi, á niemász ktoby pochował. ²³ Ták mowi Pán: Niech śię nie chlubi mądry z mądrośći ſwojey, y niech śię nie chlubi mocárz z mocy ſwojey, y niech śię nie chlubi bogáty z bogáctw ſwojich; ²⁴ Ale w tym niecháj śię chlubi, kto śię chlubi, że rozumie á zná mię, żem Ja jeſt Pán, ktory cżynię miłośierdźie, ſąd y ſpráwiedliwość ná źiemi; bo mi śię to podobá, mowi Pán. ²⁵ Oto dni idą, mowi Pán, w ktorych náwiedzę káżdego obrzezáńcá y nieobrzezáńcá: ²⁶ Egipcżánow, y Judę, y Edomcżykow, y Amonitcżykow, y Moábcżykow, y wszyſtkich, ktorzy w oſtátnim kąćie mieszkáją ná puszcży; bo te wszyſtkie narody nieobrzezáne ſą, á wszyſtek dom Izráelſki jeſt nieobrzezány ſercem.