¹ Potem dálej Ijob prowádźił rzecż ſwoję, y rzekł: ² Jáko żyje Bog, ktory odrzućił ſąd moj, á Wszechmocny, ktory gorzkośći nábáwił duszy mojey: ³ Że poki ſtáje tchu we mnie, y duchá Bożego w nozdrzách mojich, ⁴ Nie będą mowiły wárgi moje niepráwośći, á język moj nie będźie powiádał zdrády. ⁵ Nie dáj Boże, żebym was miał uſpráwiedliwiáć; poki dech we mnie, nie odſtąpię od niewinnośći mojey. ⁶ Spráwiedliwośći mojey trzymáć śię będę, á nie puszcżę śię jey; nie záwſtydźi mię ſerce moje, pokim żyw. ⁷ Nieprzyjáćiel moj będźie jáko niezbożnik, á ktory powſtáje przećiwko mnie, jáko złośnik. ⁸ Co bowiem zá nádźiejá jeſt obłudniká, ktory śię w łákomſtwie kocha, gdy Bog wydrze duszę jego. ⁹ Izali Bog uſłyszy wołánie jego, gdy nań ućiſk przydźie? ¹⁰ Izáż śię w Wszechmocnym rozkochá? á będźie wzywał Bogá ná káżdy cżás? ¹¹ Ucżę was, będąc w ręce Bożey, á jáko idę z Wszechmocnym, nie táję. ¹² Oto wy to wszyſcy widźićie; przecżże wżdy prożność mowićie? ¹³ Tenći jeſt dźiał cżłowieká bezbożnego u Bogá, á toć dźiedźictwo okrutnicy od Wszechmocnego wezmą. ¹⁴ Jeſli śię rozmnożą ſynowie jego, pojdą pod miecż: á potomſtwo jego nie náſyći śię chlebá, ¹⁵ Ktorzy po nim zoſtáną w śmierći pogrzebieni będą, á wdowy jego nie będą go płákáły; ¹⁶ Choćby ſrebrá názgromádzał jáko prochu, á náſpráwiał szát jáko błotá: ¹⁷ Tedy náſpráwiáć ich on, ále ſpráwiedliwy oblekáć je będźie, á ſrebro ono niewinny dźielić będźie. ¹⁸ Zbuduje dom ſwoj jáko mol, á jáko ſtroż budę wyſtáwi. ¹⁹ Bogáty záśnie, á nie będźie pogrzebiony; ſpojrzyli kto, álić go niemász. ²⁰ Záchwycą go ſtráchy jáko wody, w nocy go porwie wicher. ²¹ Pochwyći go wiátr wſchodni, á odejdźie; bo wicher ruszył go z miejſcá ſwego. ²² Toć Bog nań dopuśći, á nie przepuśći mu, choć przed ręką jego prędko ućiekáć będźie. ²³ Kláśnie káżdy nád nim rękomá ſwemi, y wyſyká go z miejſcá ſwego.