¹ Do tego przydał Elihu, y rzekł: ² Pocżekáj mię málucżko, á ukáżęć; bo jeszcże mam, cobym zá Bogiem mowił. ³ Zácżnę umiejętność moję z dáleká, á Stworzyćielowi memu przywłászcżę ſpráwiedliwość. ⁴ Boć zápráwdę bez kłámſtwá będą mowy moje, á mąż doſkonáły w umiejętnośći jeſt przed tobą. ⁵ Oto Bog mocny jeſt, á nie odrzucá nikogo; on jeſt mocny w śile ſercá. ⁶ Nie żywi niepobożnego, á u ſądu ubogim dopomágá. ⁷ Nie odwrácá od ſpráwiedliwego ocżow ſwojich; ále z krolmi ná ſtolicy ſádzá ich ná wieki, y bywáją wywyższeni. ⁸ A jeſliby byli okowáni w pętá, álbo uwikłáni powrozámi utrapienia: ⁹ Tedy przez to im oznájmuje ſpráwy ich, y przeſtępſtwá ich, że śię zmocniły; ¹⁰ Y otwierá im ucho, áby przyjęli káránie, á mowi, áby śię náwroćili od niepráwośći. ¹¹ Jeſli będą poſłuszni, á będą mu ſłużyć, dokońcżą dni ſwojich w dobrem, á lat ſwych w rozkoszách. ¹² Ale jeſli nie uſłucháją, od miecżá zejdą, á pomrą bez umiejętnośći. ¹³ Bo ludźie obłudnego ſercá obáláją ná śię gniew, á nie wołáją, kiedy ich wiąże. ¹⁴ Umrze w młodośći duszá ich, á żywot ich miedzy nierządnikámi. ¹⁵ Wyrwie utrápionego z utrapienia jego, á otworzy w ućiśnieniu ucho jego. ¹⁶ Tákby y ćiebie wyrwał z miejſcá ćiáſnego ná przeſtronne, gdźie niemász ućiſku, á ſpokojny ſtoł twoj byłby pełen tłuſtośći. ¹⁷ Aleś ty ſąd niepobożnego záſłużył, przetoż práwo y ſąd będą ćię trzymáć. ¹⁸ Záiſteć gniew Boży jeſt nád tobą; pátrzże, áby ćię nie poráźił plágą wielką, ták, żeby ćię nie wybáwił żáden okup. ¹⁹ Izali ſobie będźie wáżył bogáctwá twoje? Zájiſte áni złotá, áni jákiejkolwiek śiły, álbo potęgi twojey. ²⁰ Nie kwápże śię tedy ku nocy, w ktorą zſtępują narody ná miejſcá ſwoje. ²¹ Strzeż, ábyś śię nie oglądał ná niepráwość, obierájąc ją ſobie nád utrapienia. ²² Oto Bog jeſt nájwyższy w mocy ſwojey, ktoż ták náucżyć może jáko on? ²³ Ktoż mu wymierzył drogę jego? álbo kto mu rzecże: Ucżyniłeś niepráwość? ²⁴ Pámiętájże, ábyś wyſłáwiał ſpráwę jego, ktorey śię przypátrują ludźie. ²⁵ Wszyſcy ludźie widzą ją, á cżłowiek przypátruje śię jey z dáleká. ²⁶ Oto Bog jeſt wielki, á poznáć go nie możemy, áni licżbá lat jego dośćignioná być może. ²⁷ Bo on wyćiągá krople wod, ktore wylewáją z obłokow jego deszcż, ²⁸ Ktory ſpuszcżáją obłoki, á ſpuszcżáją ná wiele ludźi. ²⁹ (Nádto, ktoż zrozumie rozćiągnienie obłokow, y grzmot namiotu jego. ³⁰ Jáko rozćiągá nád nim świátłość ſwoję, á głębokośći morſkie okrywá? ³¹ Bo przez te rzecży ſądźi narody, y dáje pokárm w hojnośći. ³² Obłokámi nákrywá świátłość, y rozkázuje jey ukrywáć śię zá obłok náſtępujący.) ³³ Dáje o nim znáć szum jego, tákże y bydło y párá w gorę wſtępującá. ³⁴ A nád tym zdumiewá śię ſerce moje, y poruszá śię z miejſcá ſwego.