¹ Nádto mowił Elihu, y rzekł: ² Y mniemász, żeś to z rozſądkiem rzekł: Spráwiedliwość mojá przechodźi Boſką? ³ Boś powiedźiał: Coż mi pomoże? á co wezmę zá pożytek, choćbym nie grzeszył? ⁴ Ale ja tobie dowodnie odpowiem, y towárzyszom twoim z tobą. ⁵ Spojrzyj w niebo, á obácż; przypátrz śię obłokom, jáko ſą wyższe nád ćię. ⁶ Jeſli zgrzeszysz, coż ucżynisz przećiwko niemu? á jeſliby były rozmnożone niepráwośći twoje, coż mu ucżynisz? ⁷ Jeſlibyś był ſpráwiedliwym, coż mu dász? álbo coż weźmie z ręki twojey? ⁸ Cżłowiekowi podobnemu tobie niezbożność twojá zászkodźi, á ſynowi cżłowiecżemu pomoże ſpráwiedliwość twojá. ⁹ Z mnoſtwá ućiśnionych, ktorzy do tego przywiedźieni ſą; áby nárzekáli y wołáli dla rámieniá mocárzow, ¹⁰ Żáden nie mowi: Gdźież jeſt Bog, ſtworzyćiel moj, choć on dáje śpiewánie y w nocy? ¹¹ Choć nas wyucżá nád bydlętá źiemſkie, á nád ptáſtwo niebieſkie cżyni nas mędrszymi. ¹² Tedy wołájąli dla hárdośći złych, on ich nie wyſłuchuje. ¹³ Bo obłudy nie wyſłuchá Bog, á Wszechmocny nie pátrzy ná nich. ¹⁴ Dopieroż nie wyſłuchá ćiebie, ponieważ mowisz: Nie widźisz tego; oſądźże śię przed nim, á ocżekuj go, ¹⁵ Gdyż ćię jedno trochę náwiedźił gniew jego, jákoby nie wiedźiał wielkośći grzechow twojich. ¹⁶ Przetoż Ijob prozno otwierá uſtá ſwe, á bez umiejętnośći rozmnáżá ſłowá ſwoje.