¹ Niemász ták śmiáłego, coby go obudźił; owszem ktoż śię ſtáwi przed twárzą moją? ² Ktoż mi co dał, ábym mu oddał? cokolwiek jeſt pod wszyſtkim niebem, moje jeſt. ³ Nie zámilcżę cżłonkow jego, áni śilney mocy jego, á grzecżnego ksztáłtu jego. ⁴ Ktoż odkryje wierzch odźieniá jego? z dwoiſtemi wędźidłámi ſwemi ktoż przyſtąpi do niego? ⁵ Wrotá gęby jego ktoż otworzy? bo ſtrách około zębow jego. ⁶ Łuſki jego mocne jáko tárcże, bárzo śćiśle ſpojone. ⁷ Jedná z drugą ták ſpojoná, że wiátr nie wchodźi miedzy nie. ⁸ Jedná do drugiej przylgnęłá, ujęły śię, á nie dźielą śię. ⁹ Kichánie jego cżyni bláſk, á ocży jego ſą jáko powieki zorzy. ¹⁰ Z uſt jego lámpy wychodzą, á iſkry ogniſte wyrywáją śię. ¹¹ Z nozdrzy jego wychodźi dym, jáko z gárncá wrzącego, álbo kotłá. ¹² Dech jego węgle rozpálá, á płomień z uſt jego wychodźi. ¹³ W szyi jego przemieszkuje moc, á boleść przed nim ućieká. ¹⁴ Sztuki ćiáłá jego ſpoiły śię, cáłkowite ſą w nim, że śię nie poruszá. ¹⁵ Serce jego twárde jáko kámień, ták twárde, jáko sztuká ſpodniego kámieniá młyńſkiego. ¹⁶ Gdy śię podnośi, drżą mocárze, á od ſtráchu ocżyszcżáją śię. ¹⁷ Miecż, ktory go śięgá, nie oſtoi śię, áni drzewce, áni ſtrzáłá, áni páncerz. ¹⁸ Żelázo pocżytá ſobie zá plewę, á miedź zá drzewo zbotwiáłe. ¹⁹ Nie upłoszy go ſtrzáłá, á jáko źdźbło ſą u niego kámienie z procy. ²⁰ Strzelbę ſobie pocżytá jáko ſłomę, á pośmiewá śię z szermowánia włocżnią. ²¹ Pod nim ſą oſtre ſkorupy; śćiele ſobie ná rzecżách oſtrych jáko ná błoćie. ²² Cżyni, że wre głębokość jáko gárniec, á że śię mąći morze jáko w moźdźierzu. ²³ Zá ſobą jáſną śćieszkę cżyni, ták, że śię zdáje, iż przepáść ma śiwiznę. ²⁴ Niemász ná źiemi rownego mu, ktory ták ſtworzony jeſt, że śię nicżego nie boi. ²⁵ Wszelką rzecż wyſoką lekce wáży; on jeſt krolem nád wszyſtkiemi ſrogiemi zwierzętámi.