¹ A przetoż, Ijobie! ſłucháj proszę mow mojich, á wszyſtkie ſłowá moje przyjmij w uszy. ² Oto teraz otworzę uſtá moje, á język moj będźie mowił w podniebieniu mojim. ³ Szcżerośćią ſercá mego będą ſłowá moje, á cżyſte zdánia wárgi moje mowić będą. ⁴ Duch Boży ucżynił mię, á tchnienie Wszechmocnego ożywiło mię. ⁵ Możeszli, odpowiedz mi; ſporządź śię, á ſtáń przećiwko mnie. ⁶ Oto ja według ſłow twojich odpowiem ći zá Bogá, choćiáżem ja też z błotá utworzony. ⁷ Oto ſtrách moj nie zátrwoży ćię, á ręká mojá nie obćiąży ćię. ⁸ A wszákżeś rzekł w uszy moje, y ſłyszáłem głos ſłow twojich. ⁹ Cżyſtym ja bez przeſtępſtwá; niewinnym ja, y nie masz we mnie niepráwośći. ¹⁰ Oto znájduje Bog przycżyny przećiwko mnie, á pocżytuje mię zá nieprzyjáćielá ſwego. ¹¹ Podáje w okowy nogi moje, á podſtrzegá wszyſtkich śćieżek mojich. ¹² Otośći ná to ták odpowiádám: W tym nie jeſteś ſpráwiedliwy; bo większy jeſt Bog, niż cżłowiek. ¹³ Przecżże śię z nim ſpierász, żeć wszyſtkich ſpráw ſwojich nie objáwiá? ¹⁴ Wszák Bog mowi y raz y drugi, á cżłowiek tego nie uwáżá. ¹⁵ We śnie w widzeniu nocnem, gdy twárdy ſen przypádá ná ludźie gdy śpią ná łożu: ¹⁶ Tedy otwierá ucho ludzkie, á to, cżym ich ćwicży, piecżętuje, ¹⁷ Aby cżłowieká odwiodł od złej ſpráwy jego, y pychę od mężá áby odjął; ¹⁸ Aby záhámował duszę jego od dołu, á żywot jego áby ná miecż nie tráfił. ¹⁹ Káże go też boleśćią ná łożu jego, á we wszyſtkich kośćiách jego ćiężką niemocą. ²⁰ Ták, że ſobie żywot jego chleb obrzydźi, á duszá jego pokárm wdźięcżny. ²¹ Zniszcżeje znácżnie ćiáło jego, y wyſádzą śię kośći jego, ktorych nie widáć było; ²² Y przybliżá śię do grobu duszá jego á żywot jego do rzecży śmierć przynoszących. ²³ Jeſli będźie u niego jáki Anjoł wymowny, jeden z tyśiącá, áby opowiedźiał cżłowiekowi powinność jego: ²⁴ Tedy śię nád nim Bog zmiłuje, á rzecże: Wybáw go, áby nie zſtępował do grobu, bom ználázł ubłágánie. ²⁵ Y odmłodnieje ćiáło jego jáko dźiećięce, á náwroći śię do dni młodośći ſwojey. ²⁶ Będźie śię modlił Bogu, y przyjmie go łáſkáwie, y oglądá z weſelem oblicże jego, y przywroći cżłowiekowi ſpráwiedliwość jego; ²⁷ Ktory poglądájąc ná ludźi, rzecże: Zgrzeszyłem był, y co było práwego, podwroćiłem; ále mi to nie było pożytecżno. ²⁸ Lecż Bog wybáwił duszę moję, áby nie zſtąpiłá do dołu, á żywot moj áby oglądał świátłość. ²⁹ Oto wszyſtko to cżyni Bog po dwákroć y po trzykroć z cżłowiekiem, ³⁰ Aby odwroćił duszę jego od dołu, á żeby oświecon był świátłośćią żyjących. ³¹ Uwáżáj to, Ijobie, ſłucháj mię; milcż, á ja będę mowił. ³² Wszákże maszli co mowić, á odpowiedzże mi; mow, bobym ćię rád uſpráwiedliwił. ³³ A jeſli niemász, ſłuchájże mię, á náucżę ćię mądrośći.