¹ Ktoż to jeſt, ktory idźie z Edom, w szátách ubrocżonych we krwi z Bocrá? Ten przyozdobiony szátą ſwoją, poſtępujący w wielkośći mocy ſwojey? Jam jeſt, ktory mowię ſpráwiedliwość, doſtátecżny do wybáwieniá. ² Przecżże jeſt cżerwone odźienie twoje? á száty twoje jáko tego, ktory tłocży w práśie? ³ Práſę tłocżyłem Ja ſám, á nikt z ludu nie był zemną; Ja, mowię, tłocżyłem nieprzyjáćioł w gniewie ſwym, y podeptáłem ich w popędliwośći mojey, áż pryſkáłá krew mocárzow ich ná száty moje; á ták wszyſtko odźienie moje ſpluſkáłem. ⁴ Abowiem dźień pomſty był w ſercu mojim, á rok odkupionych mojich przyszedł. ⁵ Lecż gdym widźiał, że nie było pomocniká, áżem śię zdumiał, że nikogo nie było, coby mię podpárł, przetoż mi wybáwienie ſpráwiło rámię moje, á popędliwość mojá, tá mię podpárłá. ⁶ Y podeptáłem narody w gniewie ſwym, á opoiłem je w zápálcżywośći mojey, y uderzyłem o źiemię mocárzy ich. ⁷ Miłośierdźiá Páńſkie wſpomináć będę, y chwały Páńſkie zá wszyſtko, cokolwiek nam ucżynił Pán, y hojność dobr, ktore pokázał domowi Izráelſkiemu według miłośierdźiá ſwego, y według wielkich litośći ſwojich. ⁸ Bo rzekł: Wżdyć ſą ludem moim, ſą ſynámi, nie przeniewierzą mi śię; przetoż był ich zbáwićielem. ⁹ We wszelákiem ućiśnieniu ich y on był ućiśniony: ále Anjoł oblicża jego wybáwił ich. Z miłośći ſwej, y z litośći ſwojey on ſám odkupił ich, piáſtował ich y nośił ich po wszyſtkie dni wiekow. ¹⁰ Ale oni odpornymi byli, y záſmucáli Duchá jego Świętego; dla tego obroćił śię im w nieprzyjáćielá, á ſám wálcżył przećiwko nim. ¹¹ Y wſpominał ſobie lud jego ná dni ſtárodáwne, y ná Mojżeszá, mowiąc: Gdźież jeſt ten, ktory ich wywiodł z morzá, z páſterzem trzody ſwojey? Gdźież jeſt ten, ktory położył w pośrzodku jego Duchá ſwego Świętego? ¹² Ktory ich wiodł po práwicy Mojżeszowej rámieniem wielmożnośći ſwojey? ktory rozdźielił wody przed nimi, áby ſobie ucżynił imię wiecżne? ¹³ Ktory ich przeprowádźił przez przepáśći, jáko koniá po puszcży, á nie szwánkowáli? ¹⁴ Jáko gdy bydlę ná doł zſtępuje: ták Duch Páńſki zwolná prowádźił z nich káżdego; tákeś wiodł lud ſwoj, ábyś ſobie ucżynił imię ſłáwne. ¹⁵ Spojrzyjże z niebá, á obácż z mieszkánia świętobliwośći twojey, y ozdoby twojey. Gdźież jeſt gorliwość twojá, y wielka śiłá twojá? Gdźie wzruszenie wnętrznośći twojich, y litośći twojich? Przedemnąż záwśćiągnione będą? ¹⁶ Tyś zájiſte oćiec nász: bo Abráhám nie wie o nas, á Izráel nie zná nas. Tyś, Pánie! oćiec nász, odkupićiel nász; toć jeſt od wieku imię twoje. ¹⁷ Przecżżeś nam, Pánie! dopuśćił błądźić z drog twojich? przecżżeś zátwárdźił ſerce násze, ábyſmy śię ćiebie nie báli? Náwroćże śię dla ſług twojich, dla pokolenia dźiedźictwá twego. ¹⁸ Ná máły cżás pośiádł źiemię lud świętobliwośći twojey; nieprzyjáćiele náśi podeptáli świątnicę twoję. ¹⁹ Myśmy twoi od wieku, á nád tymi nigdyś nie pánował, áni wzywano imienia twego nád nimi.